กระทู้นี้มีลักษณะ "ส่วนตัว" อยู่บ้าง ขออภัยล่วงหน้า
ผมต้องสารภาพว่า อ่านคำให้สัมภาษณ์กรณี "อุ้ม" จ่านิว ของรองอธิการบดีฝ่ายการนักศึกษา มธ (ดูกระทู้ก่อน) แล้ว "ของขึ้น" มาก ทั้งโกรธและเศร้าลึกๆมาก (นี่ผ่านไปเกือบชั่วโมงอารมณ์ยังไม่สงบดี)
ผมคิดถึงเมืองไทยมาก และในสัดส่วนที่ใหญ่มากของความคิดถึง คือคิดถึง มธ ผมโตมากับมหาลัยนี้ ไปกินนอนอยู่ที่นั่นตลอดช่วงการชุมนุม ๑๔ ตุลา แล้วชีวิตก็ไม่เคยห่างจากนั่นเลย (ยกเว้นตอนติดคุกกับตอนไปเรียนนอก) เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายที่นั่นก็หลายครั้ง
การที่ทุกวันนี้ มีผู้บริหารที่นั่น - ที่ที่เราคิดถึงมากอยู่บ่อยๆ - อีเดียดขนาดมาให้สัมภาษณ์ว่าการที่ทหารเกือบสิบคลุมหน้าเป็นไอ้โม่งกรูกันมาจับนักศึกษาที่หน้ามหาลัย ฯลฯ เป็นอะไรที่ "เป็นไปตามขั้นตอน" มันเป็นอารมณ์ที่ยากบรรยายได้จริงๆ ทั้งโกรธและเศร้า (บังเอิญด้วยว่า ไม่กี่วันนี้ผมเกิด "คิดถึง" การสอนหนังสือที่ มธ มากเป็นพิเศษ นึกภาพการบรรยายวิชาโน้นวิชานี้ .. ไม่แน่ใจว่า การที่มีข่าวเรืองจ่านิวกับเพื่อน อาจจะมีส่วน "กระตุ้น" อารมณ์นี้ขึ้นมาด้วย)
.............
ไหนๆจะพูดอะไร "ส่วนตัว" ในกระทู้นี้ ผมขอพูดไปถึงอีกข่าวหนึ่ง เรื่องที สมชัย กกต ออกมาเปิดตัว "แอ๊พ" หาที่เลือกตั้งน่ะ การกระทำที่ว่าน่าสมเพชยังไงผมจะไม่พูดถึงละ หลายคนพูดกันไปแล้ว
ที่อยากจะเล่านิดนึงคือ ทุกครั้งทีผมเห็นข่าว สมชัย ออกมาพูดหรือทำอะไรห่วยๆ (รวมทั้งข่าวเมื่อเช้านี้) ผมอดรู้สึกเศร้าไม่ได้ ผมโตมากับเขานะ (รู้จักเขาในชื่อเล่นอันนึงทีเขาไม่ใช้แล้ว) ทั้่งในฐานะนักเรียนสวนกุหลาบที่ทำกิจกรรม แล้วยังเป็นสมาชิกกลุ่ม "ยุวชนสยาม" ด้วยกัน (ผมจะไม่เล่าเรื่อง "ยุวชนสยาม" ในที่นี้ เพราะจะยาว แค่จะบอกว่ามันเป็นกลุ่มที่ใกล้ชิดกันมาก) ทำกิจกรรมโน่นนี่มาด้วยกันเยอะมาก
หลัง ๖ ตุลา เขาย้ายที่เรียนจากกรุงเทพ ไปเรียนที่ "ม.อ." (สงขลา) และได้ไปเป็น นายกฯหรืออุปนายกฯองค์การนักศึกษาที่นั่น ผมออกจากคุกมา เขายังชวนผมไปพูดเรื่อง ๖ ตุลาที่นั่น นั่งรถทัวร์ไปทั้งคืนไปถึงหาดใหญ่ตอนเช้า ยังจำได้ดี (เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมลงใต้) ......
ไม่กี่ปีทีผ่านมานี้ โดยเฉพาะในขณะนี้ ผมอดรู้สึกเศร้าไม่ได้ว่า เขาไม่มีความเคารพตัวเอง (self-respect) หลงเหลืออยู่ขนาดนี้ได้ไง อย่างการกินเดือนเป็นแสนมาเป็นปีในฐานะ "กรรมการเลือกตั้ง" ภายใต้ระบอบที่ไม่มีเลือกตั้งน่ะ? คนเราอย่างน้อยมันควรมี "ศักดิ์ศรี" หรือความเคารพตัวเองมากกว่านั้น .. ความทรงจำของการใช้ชีวิตอย่างมีอุดมคติสมัยเป็นเด็กๆของพวกเรานี่ไม่มีหลงเหลืออยู่เลยหรือ? ถ้าเมื่อ ๔๐ กว่าปีก่อน บอกว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะเป็นคนไม่มีความเคารพตัวเองหรือไม่มี "ศักดิ์ศรี" ไม่มีหลักการอะไรแบบนี้ (พูดแบบแรงๆคือ "หน้าด้าน" อยู่ในตำแหน่งแบบนี้) คงไม่มีทางนึกถึงได้แน่ ....
