ภาพนี้เป็นภาพของเด็กกำพร้าชาวญี่ปุ่น ที่แบกร่างไร้วิญญาณของน้องชายตัวเองไว้บนหลังขณะนำไปทำพิธีเผาศพที่สุสานแห่งหนึ่งในนางาซากิในช่วงสงครามโลกครั้งที่ ๒โดยภาพนี้ถ่ายโดยช่างภาพอเมริกัน ชื่อโจ โอดอนเนลในปี ๒๔๘๘ ซึ่งได้พูดถึงภาพนี้เอาไว้ว่า
"ผมเห็นเด็กอายุสักสิบขวบเดินผ่านมา แบกเด็กอีกคนไว้ข้างหลัง ซึ่งในสมัยนั้นเด็กๆ ทั่วไปก็แบกน้องของตัวเองเดินเล่นไปมาไม่ได้เป็นเรื่องแปลกอะไร แต่กับเด็กคนนี้มันมีอะไรที่ต่างไป ผมดูออกทันทีเลยว่าเด็กคนนี้มาที่นี่ด้วยเหตุผลสำคัญบางอย่าง เขาไม่ได้สวมรองเท้า หน้าตาก็เคร่งเครียด หัวของเด็กน้อยที่อยู่บนหลังเขาก็ห้อยอยู่อย่างแน่นิ่ง เด็กคนนั้นยืนอยู่อย่างนั้นสักห้าหรือสิบนาทีได้ แล้วคนที่ใส่หน้ากากขาวก็เดินไปหาเขา แล้วค่อยๆ เอาเชือกที่ผูกเด็กน้อยที่อยู่บนกลางหลังของเขาออก ผมถึงรู้ว่าที่แท้เด็กที่อยู่บนหลังของเขานั้นตายเสียแล้ว แล้วคนที่ใส่หน้ากากขาวๆ ก็ค่อยๆ อุ้มศพเด็กคนนั้นไปเผา เด็กชายคนนั้นยืนนิ่ง มองดูเปลวไฟ กดริมฝีปากล่างเสียแน่นจนเลือดไหลออกมา เปลวไฟคุโชนค่อยๆ หรี่ลงเหมือนตะวันที่กำลังตกจากริมขอบฟ้า เด็กชายหันหลังและเดินจากไปอย่างเงียบๆ"
ในประกาศยอมแพ้สงครามผ่านสถานีวิทยุในวันที่ ๑๕ สิงหาคม ๒๔๘๘ จักรพรรดิฮิโระฮิโตะทรงร้องขอให้ประชาชนของพระองค์จงอดทนต่อสิ่งที่สุดแสนจะทานทนได้ เด็กชายคนนี้คือหนึ่งในคนที่จำต้องพบกับความอดทนนั้น
วันนี้เด็กในภาพนี้จะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่ภาพเดียวของเขาได้สร้างพลังใจในหลายล้านพันความรู้สึกอันยิ่งใหญ่ต่อชีวิตมนุษย์ให้กับทุกคนที่อยู่ข้างหลังจริงๆ
ถ้าใครเคยอ่านนิยายเรื่องสุสานหิ่งห้อย
ผมว่าความเจ็บปวดในหัวใจคงไม่ต่างกัน
ลิงค์หนังการ์ตูนสุสานหิ่งห้อยแบบมีซับภาษาอังกฤษครับ
http://www.youtube.com/watch?v=fD_-0dO2y2g
ที่มาภาพและบทความต้นฉบับภาษาอังกฤษ
http://simonho.hk/2013/04/29/the-boy-in-nagasaki-2/
http://acegasm.tumblr.com/post/20471077761/real-life-grave-of-the-fireflies-photo-stoic
"ผมเห็นเด็กอายุสักสิบขวบเดินผ่านมา แบกเด็กอีกคนไว้ข้างหลัง ซึ่งในสมัยนั้นเด็กๆ ทั่วไปก็แบกน้องของตัวเองเดินเล่นไปมาไม่ได้เป็นเรื่องแปลกอะไร แต่กับเด็กคนนี้มันมีอะไรที่ต่างไป ผมดูออกทันทีเลยว่าเด็กคนนี้มาที่นี่ด้วยเหตุผลสำคัญบางอย่าง เขาไม่ได้สวมรองเท้า หน้าตาก็เคร่งเครียด หัวของเด็กน้อยที่อยู่บนหลังเขาก็ห้อยอยู่อย่างแน่นิ่ง เด็กคนนั้นยืนอยู่อย่างนั้นสักห้าหรือสิบนาทีได้ แล้วคนที่ใส่หน้ากากขาวก็เดินไปหาเขา แล้วค่อยๆ เอาเชือกที่ผูกเด็กน้อยที่อยู่บนกลางหลังของเขาออก ผมถึงรู้ว่าที่แท้เด็กที่อยู่บนหลังของเขานั้นตายเสียแล้ว แล้วคนที่ใส่หน้ากากขาวๆ ก็ค่อยๆ อุ้มศพเด็กคนนั้นไปเผา เด็กชายคนนั้นยืนนิ่ง มองดูเปลวไฟ กดริมฝีปากล่างเสียแน่นจนเลือดไหลออกมา เปลวไฟคุโชนค่อยๆ หรี่ลงเหมือนตะวันที่กำลังตกจากริมขอบฟ้า เด็กชายหันหลังและเดินจากไปอย่างเงียบๆ"
ในประกาศยอมแพ้สงครามผ่านสถานีวิทยุในวันที่ ๑๕ สิงหาคม ๒๔๘๘ จักรพรรดิฮิโระฮิโตะทรงร้องขอให้ประชาชนของพระองค์จงอดทนต่อสิ่งที่สุดแสนจะทานทนได้ เด็กชายคนนี้คือหนึ่งในคนที่จำต้องพบกับความอดทนนั้น
วันนี้เด็กในภาพนี้จะเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่ภาพเดียวของเขาได้สร้างพลังใจในหลายล้านพันความรู้สึกอันยิ่งใหญ่ต่อชีวิตมนุษย์ให้กับทุกคนที่อยู่ข้างหลังจริงๆ
ถ้าใครเคยอ่านนิยายเรื่องสุสานหิ่งห้อย
ผมว่าความเจ็บปวดในหัวใจคงไม่ต่างกัน
ลิงค์หนังการ์ตูนสุสานหิ่งห้อยแบบมีซับภาษาอังกฤษครับ
http://www.youtube.com/watch?v=fD_-0dO2y2g
ที่มาภาพและบทความต้นฉบับภาษาอังกฤษ
http://simonho.hk/2013/04/29/the-boy-in-nagasaki-2/
http://acegasm.tumblr.com/post/20471077761/real-life-grave-of-the-fireflies-photo-stoic
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น