สถานีคิด : บนเรือแป๊ะ
| ผู้เขียน | วรศักดิ์ ประยูรศุข |
|---|
ดูเหมือนทุกคนเข้าใจตรงกันว่า จะอยู่ในความ “ไม่ปกติ” อย่างนี้่ไปเรื่อยๆ ไม่ได้
จะชอบหรือไม่ชอบ ต้องกลับไปสู่ภาวะปกติ จะช้าหรือเร็วเท่านั้นเอง
หลายคนชอบบรรยากาศบ้านเมือง 4 ปีเศษๆ นี้ ด้วยเหตุผลว่า สงบเรียบร้อยดี ไม่มีม็อบ ไม่มีคนต่างสีออกมาทะเลาะกัน
เป็นการมองเฉพาะปรากฏการณ์ ไม่ได้มองลงไปใต้พื้นผิวว่า ความสงบเรียบร้อยนี้ มี “ค่าใช้จ่าย” อย่างไรบ้าง และคนจ่ายเต็มใจจ่ายหรือไม่
ยังมีพวกที่ได้ประโยชน์สูงสุด สนุกสนานเพลิดเพลินกับกิจกรรมต่างๆ บนเรือแป๊ะ ได้อยู่ใน “โครงสร้าง” ของอำนาจปัจจุบัน ก็ไม่แปลกที่พยายาม “ยื้อ” ไม่อยากกลับไปยังจุดที่ตนเองอาจสูญเสียอำนาจหรือบทบาทหน้าที่
ก็เลยสร้างขั้นตอนต่างๆ ขึ้นมา เพื่อให้ “โรดแมป” ทอดยาวออกไปอีก จากระยะทางจริงไม่เท่าไหร่
การโละผู้ตรวจเลือกตั้งในขณะนี้ ก็ถูกวิจารณ์ว่าเป็นส่วนหนึ่งของเจตนาดังกล่าว
แต่เมื่องานเลี้ยงรอบนี้ จำเป็นจะต้องเลิกราเข้าจนได้ในวันหนึ่ง จึงมีความพยายามจะนำเอาระบบต่างๆ บนเรือแป๊ะไปใช้ต่อเมื่อกลับสู่ชีวิตปกติ
การกลับไปสู่วิถีทางปกติ ต้องยอมรับว่า มาตรฐานของการอยู่ร่วมกันจะเป็นอีกแบบ ซึ่งที่จริงไม่ได้แปลกใหม่อะไร เพราะเราเคยอยู่กันอย่างนั้นมาก่อน
เป็นสภาพที่มีสิทธิ มีเสรีภาพ มีความเปิดกว้างมากกว่านี้
แต่ที่ไม่เหมือนคือ สิทธิเสรีภาพต่างๆ นี้ ถูกระงับไว้ ด้วยกฎหมาย ระเบียบพิเศษต่างๆ
เหตุที่ระงับ ก็ด้วยเหตุผลว่า เพื่อความสงบเรียบร้อย ความมั่นคง ของบ้านเมือง
จุดนี้ ต้องถือว่า วิธีคิดเรื่องความสงบเรียบร้อยและความมั่นคง เป็นคนละมาตรฐานกับชาวโลก ที่ความสงบเรียบร้อย ความมั่นคง ไปด้วยกันได้กับการมีสิทธิเสรีภาพ
รัฐมีหน้าที่ดูแลให้คนที่เห็นต่างกัน อยู่ร่วมกันได้ภายใต้กฎหมาย ไม่ใช่ถามว่า “คนไทยรึเปล่า” แล้วไล่คนเห็นต่างออกจากประเทศไป
อยู่ในระบบที่มีการตรวจสอบโดยเสมอหน้า ไม่ใช่เว้นให้กลุ่มหนึ่ง แต่ขยิกๆ ใส่คนอีกกลุ่มหนึ่ง
นี่คือ “มาตรฐาน” ที่ต้องยอมรับกัน
มาตรฐานนี้ ที่จริงมีรัฐธรรมนูญ มีปฏิญญาสิทธิมนุษยชน มีกฎหมายต่างๆ รับรองไว้หมด
ไม่ง่ายที่ทุกฝ่ายจะยอมรับปฏิบัติตามมาตรฐานนี้ แต่นี่คือทิศทางที่ปฏิเสธไม่ได้ของบ้านเมือง
เรือแป๊ะเลิกลอยวน ถึงที่หมายเมื่อไหร่ เสียงทวงถามคงจะดังกว่านี้
วรศักดิ์ ประยูรศุข
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น